Πολλά χρόνια ακούμε από τους πνευματικούς και πολιτικούς μας ηγέτες τη φράση «τα παιδιά είναι το μέλλον της χώρας μας».
Εν τούτοις όμως με τον «δήθεν» τεχνητρονικό πολιτισμό που μας έχουν επιβάλλει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, που δυστυχώς συντηρούνται μόνο από το «κεφάλαιο» και όχι από την λαϊκή εντολή δεν έχουμε άλλη επιλογή για να σώσουμε τα παιδιά μας από την λαίλαπα του σχολικού και οικογενειακού εκφοβισμού. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Δύο στα πέντε παιδιά κάθε μέρα δέχονται τέτοιες επιθέσεις είτε λεκτικές είτε βίαιης σωματικής επίθεσης.
Όλοι οι γονείς έχουν την υποχρέωση σε αυτά τα «βλαστάρια» που έφεραν στον κόσμο να τα προστατέψουν.
Αυτό θα γίνει μόνο με το «ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ» και τη συνεχή ουσιαστική επικοινωνία με τα παιδιά τους.
Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού παρουσιάζει αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα . Η Ένωση «Μαζί για το Παιδί» έχει τη Συμβουλευτική Γραμμή 11525 για τ θέμα αυτό. Έχει βρεθεί πως οι κλήσεις προέρχονται από γονείς που τα παιδιά τους είτε έχουν υπάρξει θύματα σχολικού εκφοβισμού είτε ασκούν το λεγόμενο bullying, ενώ δεν λείπουν και οι κλήσεις από γονείς των οποίων τα παιδιά έχουν υπάρξει παρατηρητές των βίαιων περιστατικών.
Η οικογένεια και το σχολείο του παιδιού έχουν σημαντική επιρροή στο παιδί. Αν υπάρχουν παθολογικές συμπεριφορές στο περιβάλλον , αυτό έχει αντίκτυπο στο παιδί. Όταν το παιδί μεγαλώνει χωρίς όρια, δεν μαθαίνει να διεκδικεί σεβόμενο όμως κάποιον άλλο και θεωρεί ότι μπορεί να συμπεριφέρεται με όποιο τρόπο θέλει αφού δεν υπάρχουν συνέπειες για τις πράξεις του. Επίσης συχνά γίνεται αποδέκτης του μηνύματος ότι η διαφορετικότητα τρομάζει και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιτίθεται σε ότι του προκαλεί αυτό τον φόβο.
Συχνά τα παιδιά προσπαθούν να βρεθούν στο επίκεντρο αναζητώντας μία προσοχή που δεν τους έχει δοθεί. Αν το παιδί πέσει θύμα εκφοβισμού, είναι πιθανό να αντιγράψει αυτή τη συμπεριφορά με το σκεπτικό «θα σε πονέσω για να καταλάβεις πως νιώθω και εγώ». Όσα παιδιά γίνονται μάρτυρες βίαιων συμπεριφορών στο σπίτι ή στο ευρύτερο περιβάλλον είναι πιθανό να γίνουν θύτες του σχολικού εκφοβισμού.
Τα παιδιά που βρέθηκαν αντιμέτωπα με το σχολικό εκφοβισμό ως θύματα ή ως θύτες έχει βρεθεί ότι δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο και αλλάζει η συμπεριφορά του (επιθετικότητα – απόσυρση). Η επιθετικότητα μπορεί να στραφεί ενάντια στους γονείς ή στα αδέρφια τους και αποσύρονται από οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο.
Το ζητούμενο πλέον είναι η πρόληψη. Αυτή υλοποιείται με τη συνεργασία γονέων και εκπαιδευτικών. Σημαντικό είναι επίσης να διεξάγεται συζήτηση με τα παιδιά σε οικογενειακό αλλά και σε εκπαιδευτικό/ σχολικό επίπεδο.
