Το ΠΑΚΟΕ είναι ο πρώτος φορέας που σε ένα συμπόσιο στο Ζάππειο Μέγαρο το 2005, είχε προτείνει την ανακύκλωση των ρούχων και την επαναχρησιμοποίησής τους . Επειδή η Ελλάδα , χώρα με μεγάλες καλλιέργειες βαμβακιού (πρώτη στην Ευρώπη)καταναλώνει τεράστιες ποσότητες νερού γι’ αυτό , ελπίζουμε τα παρακάτω στοιχεία που “σοκάρουν” να γίνουν αφετηρία για μια πιο “αντικειμενική”αντίληψη των πραγμάτων και των πόρων που δεν είναι δυστυχώς ανεξάντλητοι. Γι’ αυτό προτείνουμε όσες αγορές ρούχων και ιδιαίτερα συνθετικών, τόσα περισσότερα ψάρια στις θάλασσες και περισσότερες καθαρές ακτές κολύμβησης θα μας υποδεχτούν το καλοκαίρι.
Το κόστος της φύσης από τη βιομηχανία μόδας γίνεται αντιληπτό αν αναλογιστούμε ότι απαιτούνται περίπου 7.500 λίτρα νερό για να δημιουργηθεί ένα παντελόνι τζιν, ποσότητα νερού που καταναλώνει ο μέσος άνθρωπος σε επτά χρόνια.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε διάσκεψη που είχε οργανώσει θεώρησε τη βιομηχανία της μόδας τη δεύτερη πιο ρυπογόνο βιομηχανία στον κόσμο, ξεπερνώντας τον κατασκευαστικό κλάδο, τον ενεργειακό κλάδο, τις μεταφορές και την παραγωγή τροφίμων.
Υπολογίζεται ότι ετησίως χρησιμοποιούνται 93 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, ποσότητα που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων και μισό εκατομμύριο τόνοι μικροϊνών ποσότητα που αντιστοιχεί σε τρία εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και καταλήγουν στις θάλασσες κάθε χρόνο. Σχετικά με τις εκπομπές άνθρακα , από τη βιομηχανία της μόδας εκλύονται περισσότερες εκπομπές από όσες εκλύονται από τις διεθνείς πτήσεις και τη θαλάσσια ναυτιλία μαζί.
Οι σχεδιαστές και κατασκευαστές μόδας ανανεώνουν τις συλλογές τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα ρούχα αυτά παράγονται σε χώρες όπως Ινδία, Κίνα κ.ά που έχουν χαμηλό εργατικό κόστος και ως εκ τούτου είναι πολύ φθηνά. Αυτό κάνει τους καταναλωτές να αγοράζουν πολλά ρούχα τα οποία εκ των υστέρων απορρίπτουν. Αυτή η τάση έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής ειδών ένδυσης και πιο συγκεκριμένα, μεταξύ 2000 και 2014 η παραγωγή διπλασιάστηκε ενώ η ζήτηση για ρούχα αναμένεται να αυξηθεί κατά 2% ετησίως. Σε σχέση με πριν δεκαπέντε χρόνια , ο μέσος άνθρωπος αγοράζει 60% περισσότερα ρούχα τα οποία όμως κρατά μόνο στο μισό χρονικό διάστημα.
Το πλύσιμο των ρούχων απελευθερώνει πλαστικές μικροϊνες και άλλους ρύπους που καταλήγουν στις θάλασσες και το πόσιμο νερό. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι σχεδόν το 20% της παγκόσμιας βιομηχανικής ρύπανσης των νερών οφείλεται στη βαφή και τη υφαντική επεξεργασία.
Αξιωματούχος του ΟΗΕ τονίζει ότι η παγκόσμια παραγωγή ενδυμάτων και υποδημάτων παράγει το 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Επίσης, καθώς η παραγωγή είναι συγκεντρωμένη στην Ασία , ο κλάδος εξαρτάται κυρίως από το λιθάνθρακα και το φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας, ενώ μέχρι το 2030 τα αέρια του θερμοκηπίου αναμένεται να αυξηθούν κατά 50% περίπου.
Ενέργειες όπως η καλύτερη φροντίδα των ρούχων και τα προγράμματα ανακύκλωσης, καθώς επίσης και η αύξηση του χρονικού διαστήματος χρήσης τους μπορούν να μειώσουν την παραγωγή και την κατανάλωση ρούχων και άρα τη ρύπανση.
Βέβαια, η βιομηχανία της μόδας που αξίζει 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια και απασχολεί 300 εκατομμύρια ανθρώπους μοιάζει με γίγαντα που δεν είναι εύκολο να μετακινηθεί προς μια λιγότερο ρυπογόνα πολιτική.
