Η «πολυτάραχη ζωή» του Πάτροκλου, το νησάκι απέναντι από το Σούνιο, έφερε στο Ελληνικό Δημόσιο αρκετούς μπελάδες καθώς οι μνηστήρες που το διεκδικούσαν να το αγοράσουν, συνδέθηκαν με διάφορα σκάνδαλα.
Το 1998, ο Ισραηλινός επενδυτής Νταβίντ Απέλ δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αγορά του νησιού και ετοιμάζει σχέδιο προϋπολογισμού 16 δις δολαρίων. Ξενοδοχεία, καζίνο, μυθολογικό πάρκο καθώς και υποθαλάσσιες σήραγγες ήταν κάποια από τα έργα που θα κατασκευάζονταν στο νησί. Ο ιδιοκτήτης του νησιού Πέτρος Γιατράκος ήταν πρόθυμος να το πουλήσει αλλά η Αρχαιολογική Υπηρεσία άλλαξε τα σχέδιά τους καθώς τα «Πατρόκλεια Τείχη» που σώζονται στο νησί, το χαρακτήρισαν προστατευόμενη αρχαιολογική περιοχή. Ο επενδυτής τότε, χρημάτισε τον Ισραηλινό πολιτικό Αριέλ Σαρόν και τον γιο του για να πιέσουν την ελληνική Κυβέρνηση να ευνοήσει τα σχέδιά του. Το σκάνδαλο όμως αποκαλύφθηκε το 2003 και η οικογένεια Σαρόν διώκεται.
Το 2008 ένας Λιβανέζος επιχειρηματίας, ο Αντουάν Μααλούφ, με την εγγύηση της πάμπλουτης Ντονατέλας Βερσάτσε, ξεκινά κύκλο διαβουλεύσεων με το ελληνικό κράτος ώστε να δημιουργήσει στο νησί ξενοδοχεία, θεματικό πάρκο, καζινο, spa και γκολφ. Η αγορά του θα κόστιζε 120 εκ. ευρώ και θα δημιουργούσε περί τις 8.000 θέσεις εργασίας. Για μια ακόμα φορά όμως, η γραφειοκρατία εμπόδισε τα σχέδια του επενδυτή καθώς απαιτούνταν η υπογραφή 5 Υπουργείων και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.
Από το περασμένο έτος με υπουργική απόφαση απαγορεύτηκε ρητά κάθε δικαιοπραξία σε ιδιωτικά νησιά ή νησίδες και σε ακίνητα που βρίσκονται σε αυτά αν έχουν χαρακτηριστεί αρχαιολογικοί χώροι. Η οικογένεια Γιατράκου αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση και να διεκδικήσει από το Ελληνικό Δημόσιο αποζημίωση 400 εκατ. ευρώ για το νησί καθώς όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά αποτελεί « υφαρπαγή και άτυπη απαλλοτρίωση». Σε περίπτωση που δεν ανακληθούν οι δεσμεύσεις στον Πάτροκλο, τότε ζητούν από τον ΣτΕ να υποχρεώσει το κράτος να καταβάλει πλήρη αποζημίωση για τη στέρηση της ιδιοκτησίας τους….. η συνέχεια επί των δικαστηρίων!
Η ιστορία με το νησάκι αυτό ξεκινά όταν το ΠΑΚΟΕ, ένα χρόνο μετά την ίδρυσή του, δηλαδή το 1980, είχε καταγγείλει τις αυθαιρεσίες στο νησί με τις παράνομες εγκαταστάσεις ιχθυοκαλλιεργειών και στο απέναντι κάτω από τη λεωφόρο Σουνίου, δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις στους λουόμενους και στο θαλάσσιο οικοσύστημα. Τότε είχαμε ζητήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του νησιού από τον κύριο Πετράκο κι εκείνος προσκόμισε τα ΤΑΠΙ (έγγραφα μόνο για επικαρπία) . Έκτοτε, όμως, καθαροί τίτλοι ιδιοκτησίας δεν υπάρχουν εξαιτίας των αρχαιοτήτων και είναι και οι βασικοί λόγοι μη αδειοδότησης διαφόρων δραστηριοτήτων.
Όμως, κάποτε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι με βάσει τον Νόμο του 1953/2350, τα νησιά, οι νησίδες και οι ξερονησίδες, αποτελούν δημόσια περιουσία, εκτός εκείνων που οι τίτλοι ξεκινούν από το 1925/3050 νόμο.
Στην προκειμένη περίπτωση, το ΠΑΚΟΕ επισημαίνει στο αρμόδιο Υπουργείο Ναυτιλίας ότι πρέπει να ελεγχθούν αφενός οι υφιστάμενες ιχθυοκαλλιέργειες (Λιμεναρχείο Λαυρίου) κι αφετέρου οι έρευνες για επενδύσεις που θα μπορούν να γίνουν.
