Την δεκαετία του 1980 οι ανεμογεννήτριες ήταν πανάκεια; Για τη λύση των ενεργειακών και όλοι ανατρέχαμε στην εφαρμογή της. Μετά ήρθαν τα φωτοβολταϊκά και η βιομάζα. Τώρα στον βωμό της μαύρης – γκρίζας ενέργειας από τον ρυπαρό, επικίνδυνο και φτηνό λιγνίτη, αμφισβητούμε και αυτά. Δυστυχώς το σύστημα αυτά επιτάσσει. Οι 613 συλλογικότητες της EPAW – Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα κατά των Αιολικών, κίνησαν νομική προσφυγή, κατά της παράτασης για μετά το 2020, του προγράμματος των Αιολικών η οποία και έγινε δεκτή σε πρώτη φάση από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Οι συλλογικότητες προέρχονται από 24 χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.
Το Παγκρήτιο Δίκτυο κατά των ΑΠΕ, επικαλούμενο και τις δηλώσεις του προέδρου της EPAW της οποίας είναι και μέλος, αναφέρει: « Η Ευρωπαϊκή πολιτική αιολικής ενέργειας είναι βασισμένη στην ιδέα ότι όποια ηλεκτρική ενέργεια παράγεται από ανεμογεννήτριες θα εξοικονομεί τα ορυκτά καύσιμα που θα ήταν αναγκαία για την παραγωγή της με συμβατικά μέσα. Αυτός είναι εσφαλμένος ισχυρισμός που προβάλλεται από τη βιομηχανία ανεμογεννητριών και υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή χωρίς τη δέουσα προσοχή». Ο διευθυντής της EPAW αναφέρει: « Οι συμβατικοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής αναγκάζονται να αυξομειώνουν τη παραγωγή τους προκειμένου να αντισταθμίσουν την ασταθή παραγωγή των αιολικών, καίγοντας περισσότερα καύσιμα κατά τη διαδικασία. Επίσης, για να σταθεροποιείται η ενέργεια που παράγεται από τους μεταβλητούς ανέμους είναι απαραίτητοι περισσότεροι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί. Το γεγονός αυτό και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες που ακόμα δεν έχουν διερευνηθεί (π.χ. αναβάθμιση δικτύων υψηλής τάσης), φαίνεται ότι δεν υπάρχει καθαρή εξοικονόμηση διοξειδίου του άνθρακα»
